آفتاب نیوز :
گرانی دارو و درمان معضلی بسیار جدی است، به خصوص برای خانواده هایی که منبع درآمد دائمی ندارند و زندگی و مرگشان به حقوق ناچیزی که در پایان هر ماه به حسابشان وارد می شود، بستگی دارد.
طبق آمارهای رسمی سال گذشته کارگران و مستمری بگیران حداقل یک میلیون و 400 هزار تومان برای دارو و درمان هزینه کردند در حالی که گرانی و کمبود دارو به اندازه امسال نبود. این در حالی است که 60 درصد این خانوارها در سال گذشته تنها 6 میلیون تومان یا اندکی بیشتر حقوق ماهیانه داشتند. بر اساس آخرین گزارش مرکز آمار ایران در ادامه این گزارش به این اطلاعات رسمی باز خواهیم گشت.
خوددرمانی در بین بازنشستگان
هزینه های سنگین و معوقه پزشکی سال هاست که مشکل اصلی بسیاری از مردم بوده است، از تجویز صدها هزار نسخه و میلیون ها داروی باکیفیت برای بیماران خاص گرفته تا قیمت های نجومی بستری و کلینیک ها. که نشان می دهد درمان به کالایی تبدیل شده است که با پول می توان آن را خرید و فروش تبدیل شده، هرچه پول بیشتری بپردازند، خدمات بهتری دریافت می کنند، به قول معروف “هرچه می پردازی می گیری”! اما پس از کاهش ارزش ریال و از بین رفتن ارز ترجیحی برای مواد اولیه دارو، این گرانی وارد فاز جدیدی شد. امروزه «درمان با کیفیت» با توان خانواده های کارگری فاصله زیادی دارد.
علی دهقان کیا (رئیس کانون کارگری بازنشستگان تهران) به تشریح شرایط کنونی می پردازد و می گوید: کم نیستند مستمری بگیرانی که مدت هاست به پزشک مراجعه نمی کنند. به دلیل گرانی دارو و درمان، بازنشستگان به راهکارهایی مانند «خوددرمانی» روی آورده اند. آنها دیگر نمی توانند بروند و بیماری خود را درمان کنند.
وی از مستمری بگیرانی یاد می کند که به کانون بازنشستگان مراجعه می کنند و می گوید: هزینه دارو و درمان آنقدر گران است که بدون دکتر در خانه می نشینیم و منتظر می مانیم ببینیم چه می شود یا بهتر می شویم یا…
حقوق بگیران کم درآمد و حداقل دستمزد مطمئناً نمی توانند از عهده درمان برآیند. این معلولیت یک بحث کلی و کلی است، حال اگر بیمار متأسفانه در خانواده حقوق بگیر باشد دیگر توان پرداخت هزینه ها را ندارد.
مشکلات بیماری خاص
اخیرا کارگری که فرزند سرطانی در خانه دارد با ما تماس گرفت و از گرانی داروهای این بیماری انتقاد کرد. داروهایی که گاهی نیاز به نسخه ماهیانه 3 میلیونی دارند. پس از پرداخت آن پول سخت با حداقل دستمزد، باید چند هفته یا حتی یک ماه صبر کنید تا در صورت نرسیدن سقف پرداخت بیمه، بخشی از آن را با بیمه اضافی پرداخت کنید!
در چند روز گذشته اخباری مبنی بر کمبود و گرانی دارو برای بیماران خاص در رسانه ها منتشر شد. اخبار یک چیز را نشان می دهد: تهیه دارو برای بیماران خاص، حداقل برای خانواده های کارگر و متوسط آسان نیست.
سوم مهرماه در روزهای انتشار این خبر، سخنان رئیس جمهور مبنی بر تجمع خانواده های برخی بیماران، واکنش کاربران شبکه های اجتماعی را در پی داشت که گفتند; اول اینکه زندگی در دست خداست، دوم اینکه خودمان سعی کنیم آن را بسازیم.
آیا خانواده فقیری که بیمار خاصی در خانه دارند می توانند این جمله را بشنوند که «در آینده داروی بیماران خاص در کشور تولید می شود» و جلوی جستجوی دردناک دارو برای بیمارشان را بگیرد؟ آیا وقتی دارو در بازار نیست به بازار سیاه مراجعه نمی کند و در صورت لزوم قالیچه زیر پایش را نمی فروشد تا برای فرزندش دارو بخرد؟
به گفته نادر مرادی، فعال کارگری، داروها به طور عام و داروهای بیماران خاص به کالاهای گران قیمت و بعضاً لوکس تبدیل شده و درمان بیماری ها برای کارگران سخت شده است. امروز بزرگترین دغدغه خانواده ها این است که خدای ناکرده بیماری پیش بیاید و با دست خالی شاهد رنج اعضای خانواده خود باشند.
وی تاکید می کند: «درمان» به یک طبقه بندی و کالا تبدیل شده است; ثروتمندان بهترین دارو و خدمات پزشکی را دارند اما برای فقرا و 99 درصد خرید داروهای ساده یا مثلا پرکردن دندان کرم خورده مانند کابوس است.
اطلاعات مرکز آمار
آخرین گزارش مرکز آمار ایران نیز حاکی از قشربندی درمان در کشور و تفاوت سبد درمانی دهک های مختلف درآمدی است; نگاهی می اندازیم به گزیده هایی از این گزارش. در بخشی از این گزارش، هزینه های درمانی خانوارها در سال 1401 بر اساس درآمد ماهانه طبقه بندی شده است.
درمان درآمد
بر اساس این داده ها «خانوارهای شهری با درآمدی معادل 12 میلیون تومان و کمتر در سال 1401 به طور متوسط 1.4 میلیون تومان صرف هزینه های بهداشتی و درمانی کرده و گران ترین ها را به خود اختصاص داده اند». این گروه شامل افراد کم درآمد – کارگران و مستمری بگیران است. باید در نظر داشت که در سال 1401 حداقل حقوق بگیران کمتر از 12 میلیون تومان و به طور متوسط تنها 6.5 میلیون تومان دریافت می کردند. خرج 1400000 تومان از 6500000 تومان برای درمان واقعا عقب مانده است. وقتی خانواده کارگری کارگر مریض در خانه دارند، چگونه باید اجاره، غذا، تحصیل و سایر هزینه ها را پرداخت کنند؟
بر اساس این گزارش، «خانوارهای شهری با گروه های درآمدی از 12 تا 19.5 میلیون تومان و از 19.5 تا 27 میلیون تومان در سال 1401 به طور متوسط 2 میلیون تومان برای سلامت و درمان خود هزینه کرده اند»، «گروه درآمدی از 27 تا 36 میلیون تومان. با میانگین 3 میلیون تومان هزینه های بهداشتی و درمانی و در نهایت گروه های درآمدی از 36 تا 48 میلیون تومان، از 48 تا 60 میلیون تومان و از 60 تا 72 میلیون تومان به طور متوسط 4 میلیون مه برای سلامتی وی. و هزینه های پزشکی
تفاوت در هزینه های درمان در دهک های درآمدی نشان می دهد که چگونه درمان به یک پدیده طبقاتی و کالایی تبدیل شده است. فردی با درآمد ماهیانه 36 تا 48 میلیون به راحتی می تواند 4 میلیون تومان برای درمان و شاید 4 برابر بیشتر از کارگری که برای تامین سلامت خانواده خود یک میلیون و 400 هزار تومان هزینه می کند، پرداخت کند. اما برای یک کارگر حداقل 1400000 تومان پول درمان مثل کابوس است. این کابوس زمانی تلخ و سنگین است که فقط 6 میلیون درآمد داشته باشی و مجبور به پرداخت اجاره بها شوی.
